Dragen, je laten dragen en je durven laten dragen zijn vormen van levenskunst.
Ik heb iets met ‘gedragen worden’. Ik genoot als foetus van de draagkracht van mijn zwangere moeder. En daarna als baby in haar armen. Maar ook als kind werd ik door mijn vader op zijn rug gedragen, terwijl hij op zijn knieën als een paard over de huiskamervloer galoppeerde. Of wanneer hij mij op de stang van zijn fiets trok om huiswaarts te gaan.
Zonder dat ik het besefte, hebben mijn ouders mij tot mijn jongvolwassenzijn, naast de financiële ondersteuning, emotioneel en energetisch gedragen. Misschien wilden ze het langer, maar ik sneed de veiligheidsriemen door om zelfstandig te worden, wetende dat ze er zouden zijn als ik ze nodig had.
Mijn echtgenote Gabriela en ik zijn net terug uit Schotland waar wij met een groep Belgen en Nederlanders Rosslyn Chapel, de gewijde eilanden Mull, Iona en Staffa en de sacrale Glen Lyon bezochten. Iemand uit de groep zei: “Ik heb mij de hele reis door jullie gedragen gevoeld. Het was heerlijk!” We waren er met zijn tweeën voor de groep en met name voor hen die zich lieten dragen.
Gedragen worden lijkt passief, maar is dat allerminst, want er speelt volgens Maria Magdalena energetisch veel. Zo doet ‘je laten dragen’ je vertrouwen in het …..
Druk hier om de hele column te lezen.
